چهارشنبه سوری

به نام خدا

آیت الله جوادی آملی در کتاب "مفاتیح الحیاة" صفحه های ۷۵۶ و ۷۵۷ درباره ی سنت چهارشنبه سوری مینویسند:

 

آتش، در ایران قدیم، مقدس و همپایه فرزند اهورا مزدا شمرده می‌شد، از این‌رو پیش از نوروز به آتشکده‌ها می‌رفتند و آتش برمی‌افروختند و چون طبق برخی نقل‌ها در ایران هفته نبود، این مراسم در سیصد و شصتمین روز سال (روز بیست و ششم اسفند ماه) برگزار می‌شد و معتقد بودند در این روز فَرْوَرهای (ارواح) نیاکان به زمین فرود می‌آیند و این آتش برای راهنمایی آن‌هاست[1]؛ ولی آتش افروختن و جستن از آن و شادی کردن در کنار آن، ترقّه زدن و منفجر کردن مواد منفجره در چهارشنبه آخر سال، نه برهان عقلی دارد نه دلیل نقلی و نه منفعت ملی و جز خرافه و در مواردی زیانباری غیر قابل جبران چیز دیگری نیست.
 
در هیچ‌یک از متون باقی‌مانده پیش از اسلام اشاره‌ای به جشن چهارشنبه سوری نشده است. در اوستا، کتیبه‌های عیلامی، هخامنشی، اشکانی و ساسانی و نیز در متون پهلوی و حتی در روایت.های مورخان یونانی درباره ایران نیز درباره جشن چهارشنبه سوری مستند و سخنی در دست نیست.
 
متون دوران پس از اسلام نیز در این باره تقریباً ساکت بوده‌اند، حتی در آثار محقق دقیقی همچون ابوریحان بیرونی نیز درباره آن توضیحی داده نشده است. نخستین و کهن‌ترین کتابی که در آن به آتش افروزی در جشن چهارشنبه سوری اشاره شده است کتاب تاریخ بخارا، اثر ابوبکر محمد بن جعفر نَرشَخی (286 ـ 358 ق) است. در این کتاب که به نام مزارات بخارا نیز شناخته می‌شود آمده است که وقتی امیر منصور بن نوح سامانی در ماه شوال سیصد و پنجاه قمری به ملک نشست، دستور داد که هنوز سال تمام نشده، در شب چهارشنبه چنانکه عادت قدیم است، آتش عظیم افروختند.
 
دومین متن کهن، شاهنامه فردوسی است:
 

ز خنجر همی آتش افروختند      ****      هوا و زمین را همی سوختند[2]،[3]
 

پس این کار سنّت سیئه و ظلم به فرهنگ مردم بزرگ ایران است و نه تنها مبنای عقلی و نقلی ندارد، بلکه بر خلاف نظم و امنیت و آسایش افراد و همنوعان است و آزادی آنان را سلب می‌کند و آسیب.ها و تلفات فراوان در پی دارد. برای نوجوانان و جوانان یک جامعه عیب است که پدران و مادران برای رشد و سلامت آنان از جان و سلامت خود مایه بگذارند؛ ولی آنان بر اثر جهل علمی یا جهالت عملی، خود را بسوزانند و جامعه را نیز در اضطراب فرو ببرند! بلکه زیبنده کشور اسلامی این است که از این سنت زشت دست بردارد و سنت.های الهی مانند عید فطر، عید قربان، نماز جمعه و... را زنده کند.
 
امام رضا سلام الله علیه  فرمود: «خدا رحمت کند کسی را که امر (سنت) ما را زنده کند» و در ادامه افزودند: «اگر مردم زیبایی‌های سخن ما را بدانند از ما پیروی خواهند کرد».[4]
 
پی نوشت :  ====================================
[1] . فرهنگ اساطیر، محمدجعفر یاحقی، واژه چهارشنبه سوری.
 

[2] . شاهنامه فردوسی، ص 1391، بیت 7408.
 

[3] . چهارشنبه سوری (مقاله مرادی غیاث.‌آبادی)، رفیع.زاده.
 

[4] . رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً أَحْیَا أَمْرَنَا قُلْتُ: کَیْفَ یُحْیِى أَمْرَکُمْ؟ قَالَ: یَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا وَ یُعَلِّمُهَا النَّاسَ، فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ کَلامِنَا لاتَّبَعُونَا (عیون اخبار الرضاＡ، ج1، ص307).