به نام خدا
ابتدا مقدمه ای که در کتاب "مفاتیح الحیاة" آیت الله جوادی آملی در باره ی سنت ها آمده را با هم میخوانیم: (در ضمن پی نوشت هم خوانده شود)
*پیشاپیش از پا برهنه دویدن وسط نوشته های معظم له پوزش می طلبم 
سنت ها
در میان ملت ها و اقوام و پیروان ادیان و مذاهب، سنت ها و رسم هایی از گذشته دور تا کنون در کار بوده و هست که برخی از آن ها پسندیده و برخی ناپسندند.
سنت های پسندیده مصداق این حدیث شریف هستند که پیامبر گرامی صل الله علیه و اله و سلّم فرمود:
« مَنْ سَنَّ فِی الإِسْلامِ سُنَّةً حَسَنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وَأَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِهَا بَعْدَهُ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَنْقُصَ مِنْ أُجُورِهِمْ شَیْءٌ »
«هر که راه و رسم نیکویی را بنیان نهاد، در پاداش عمل به آن تا روز قیامت سهیم است بی آنکه از اجر دیگران کاسته شود.»
( الکافی، ج۵، ص۹ )
سنت های ناپسند نیز مصداق حدیثی دیگرند که آن گرامی فرمود:
« مَنْ سَنَّ سُنَّة سَیِّئَة فعَلَیْهِ مِثْل وِزْر کُلّ مَنْ عمل بِهَا إِلَى یَوْم الْقِیَامَة»
« هرکس روش زشتی را پایه گذاشت، در کیفر و پیامد عمل به آن تا روز قیامت شریک است. »
( بحارالانوار، ج۷۱، ص۲۰۴ )
